20 augustus 2015, een prachtige zomerse dag die echter inktzwart voor mij zou eindigen…

Want op die dag moest ik onverwachts afscheid nemen van mijn lieve Nanoesch, moeder van Ids en Ike, haar zonen van nog geen 7 weken oud, die haar nog zo nodig hadden. Maar eigenlijk waren ze hun moeder al 2,5 week eerder kwijt geraakt, toen Nanoesch uit het niets ineens ziek werd. Braken, niet willen eten en sloom worden.
Toen ik met haar naar de dierenarts ging bleek ze sterk verhoogde nierwaarden te hebben. Ze is 3 dagen opgenomen geweest in de dierenkliniek en met intensieve vochttoediening d.m.v. een infuus begon ze weer op te knappen en werden haar nierwaarden zelfs weer normaal. Wat was ik blij toen ze weer naar huis kwam!

Thuisgekomen knapte ze aanvankelijk iedere dag wat meer op maar na een week begon het weer minder te gaan. In een paar dagen tijd vermagerde ze sterk en toen ik haar naar haar kittens zag meppen wist ik dat het echt helemaal niet goed ging met haar.

Opnieuw ben ik met haar naar de dierenarts gegaan waar haar nierwaarden alweer flink verhoogd waren. Er is nog met spoed een echo gemaakt door Melinda Schmidt (en wat is het dan fijn dat je direct bij haar terecht kunt…) en toen bleek dat haar linker nier sterk afwijkend was en grotendeels verschrompeld. Haar rechter nier alleen kon het niet aan. Mijn lieve Noes had geen kansen meer om hiervan te herstellen.

Met heel veel verdriet heb ik toen moeten besluiten haar in te laten slapen. Liggend op mijn schoot met naast me mijn lieve vriendin Joke Veltman, waar Nanoesch is geboren,  hebben we afscheid van haar genomen en haar over de regenboogbrug laten gaan.

Wat volgde was een periode vol verdriet en ongeloof, ik kon het in eerste instantie gewoonweg niet bevatten dat ze er niet meer was. Een moederpoes met kittens, dat kan toch niet, dat mag niet, zo oneerlijk…Ook haar dochter Djonneke is 2 maanden lang niet zichzelf geweest, het leek alsof ze alsmaar op zoek naar haar moeder was…

Maar langzaam aan kwam het besef dat Nanoesch een herinnering was geworden, gelukkig wel een hele mooie. Haar zoon Ike, geboren op haar laatste verjaardag, is hier blijven wonen, evenals haar kleindochter Hanne Sophie. Vooral in dit poesje zie ik Nanoesch terug. Hetzelfde ronde koppie, de brede borst, de korte pootjes, haar dikke vacht, gewoon alles wat ik zo mooi vond aan Nanoesch. Een cadeautje van haar oma, ik weet het zeker.

Nanoesch werd in de zomer van 2010 bij Joke Veltman geboren. Ik heb Nanoesch van haar gekregen, na een jaar vol met tegenslagen. Een heel lief cadeau! Met Nanoesch kon ik een nieuwe start maken, en wat voor een! Nanoesch won gelijk op haar 1e show de BIV en werd zelfs BIS! Ze was toen 5 maanden oud. Het was geweldig om mee te maken en het was een begin van een succesvolle showcarrière. Ik heb genoten van de keurmeesters die haar prachtig vonden, van alle keren dat ze op een show de BIV won of BIS werd, en voelde me bevoorrecht met zo’n prachtige poes. Haar mooiste prijs was wel het winnen van de ProPlan Award van Mundikat, in 2011. In november vorig jaar werd ze Supreme, en rondde ze haar showperiode af.

Nanoesch heeft 4 nestjes gehad, altijd maar van 2 kittens. Uit haar 1e nestje heb ik haar mooie blauwe dochter Djonneke gehouden. Ze hadden een hele hechte moeder-dochter relatie en waren altijd samen. Ze werden dan ook 2 jaar achter elkaar bijna tegelijkertijd moeder, en zorgden samen voor hun kittens, met een hoofdrol voor Nanoesch, dat wel…Zo ging het ook bij hun nestjes deze zomer, en ik kon mijn geluk niet op, met prachtige kittens in allerlei verschillende kleurtjes. Want het waren ook de eerste 2 nestjes van mijn eigen crème bicolour kater Eek A Mouse Superted, die ook al heerlijk tussen de kittens in lag. Hoeveel geluk kun je hebben?

En dan ineens wordt alles anders.

Een dag nadat Nanoesch ziek werd, gebeurde hetzelfde met haar dochter Djonneke. Zij bleek een baarmoederontsteking te hebben die zich razend snel ontwikkelde. Toen ze 2 dagen later werd geopereerd waren we er nog maar net op tijd bij. En vanaf dat moment keek ook Djonneke niet meer naar de kittens om. Twee nestjes zonder moeder, wat een drama. Maar de kittens hebben het gelukkig gered en zijn opgegroeid tot gezonde, lieve en sociale kittens. Ook met Djonneke gaat het weer goed.

Het is nu 3 maanden na het overlijden van Nanoesch. Nanoesch was mijn grote trots, maar bovenal ook een hele lieve poes die echt altijd op mijn schoot lag. Misschien mis ik dat laatste nog wel het meest, en natuurlijk alle geluksmomentjes samen met haar dochter Djonneke. Gelukkig heb ik veel foto’s van haar, heel veel foto’s, want wat was ze fotogeniek! En wat maakte ik veel foto’s ;-)

Ze leeft hier voort in haar kinderen Djonneke en Ike, en kleindochter Hanne Sophie. Ik ben heel dankbaar dat Nanoesch in mijn leven is gekomen en zal haar nooit vergeten. Dag lieve Snoes, bedankt voor alle mooie momenten, rust zacht.